Aanchal

Imiê/b] Tak, to coœ to jest imiê. Miano, zreszt¹ samo nazewnictwo. Po³owa z nas uwa¿a ¿e to coœ niezwykle wa¿nego, a druga- có¿, niezabardzo interesuje siê losami tym co siê z ich mianem stanie. Nie wiadomo w jakich okolicznoœciach nazwano tego basiora- mo¿liwe i¿ by³ to przypadek, ale licho wie, czy jego przodkowie nie mieli na myœli tego aby nazywa³ siê w³aœnie tak. Basiorowi przypad³o nosiÌ imiê [b]Paradise. Dlaczego? Pal go licho. Powody s¹ nie wiadome, no a có¿- sam w³aœciciel tego zlepku liter jest równie¿ tajemniczy i nie okie³znany.

Wiek: Marne lata. Niewiele pozosta³o w pamiêci samca, ale zna cyferkê, która tak czy owak z ka¿dym rokiem- zmienia siê. Jak w zegarze. Czy liczenie tego wszystkiego by³o dobrym pomys³em? Zaleg³e w g³owie Paradisa wydarzenia z jego ¿ycia, pozwoli³y i¿ ka¿dy rok zapamiêtywa³ inaczej- ka¿dy siê czymœ wyró¿nia³. Prze¿y³ 4 lata, m³odzikiem ju¿ napewno nie jest.

• rodzina: Nie. Takowej brak.


• potmstwo: Bachory to same problemy.


• umiejĂŞtnoÂści: Zachowanie milczenia w kaÂżdej sytuacji.


• partner nigdy w Âżyciu

Wygl¹d/b] Czarno na bia³ym. Nie, Paradise pomimo wielu komplemetów przyznawanych mu w m³odoœci nie s¹dzi i¿ wygl¹da osza³amiaj¹co. W sumie, nie licz¹c paru prostych znaczeù na jego ciele, nie wyró¿nia siê raczej niczym wielkim, od zwyk³ego, prostego wilka, bez jakiœ udziwnieù. Szaro ruda, nawet stosunkowo miêkka szata opada po ciele basiora zapewniaj¹c mu ochronê. W zimê szta poczyna stawaÌ siê szorstka, nie przyjemna w dotyku, o tak. Na lato, czy chocia¿by wiosne sierœÌ jest nawet g³adka, przyjemna, no i co wa¿niejsze cieùsza- bo jak to ka¿demu wiadomo, wilk na lato linieje. Szara, niezad³uga kita sterczy i szura za jego cia³em dzieù w dzieù. W sumie to basior przesta³ na ni¹ zwracaÌ uwagê. Jego ogon to jedyne miejsce w który jego sierœÌ ma inny kolor ni¿ reszta- z rudo szarego w³osa, przechodzi na delikatn¹ czerù, wyraŸnie zaznaczon¹ rudym. Reszta cia³a pokryta jest sierœci¹ o kolorze...hm, mo¿na nawet uznaÌ ¿e delikatnie bezbarwnym, gdy¿ jego odcieù przypomina nieco wyblak³y br¹z. A jednak pomimo wielu niedoskona³oœci, s¹ te¿ ³adne elementy w jego wygl¹dzie. Naprzyk³ad jego migda³owe œlepia- coprawda straci³y ju¿ swój dawny blask, lecz có¿- jak to mówi¹. Nie samym chlebem ¿yje cz³owiek. No, w tej kwesti powiem i¿ oczy delikatnie przypominaj¹ odcieù bursztynu, a generalnie ca³y samiec przypomina jeden wielki szarobr¹zowy kleks, bo inaczej nie da siê tego powiedzieÌ. PrzyejdŸmy do budowy. Budowa tego oto samca nie ma w sobie nic nazdwyczajnego. Powiedzmy i¿ nie jest jakoœ pokaŸnie umiêœniony, ale jednak, pomimo nie szczególnie mocnej struktury- bardzo dobrze umie sobie poradziÌ, i zdecydowanie nie potrzebuje niczyjej pomocy. Samiec nader zwinny, ma lekkie koœci, i porusza siê z niezwyk³¹ dynamik¹. Jego ³apy s¹ d³ugie i mocne, cia³o nawet dobrze zbudowane, a pazury- jego broù, s¹ œredniej d³ugoœci i szare.

[b]Charakter: Oj tak. Zdecydowanie nie nale¿y do tych ³atwych pod wzglêdem charakteru. Cechuje go szczególna upartoœÌ, a przyznajmy szczerze, ¿e to nie we wszystkich sytuacjach sprawdza siê odpowiednio. Czemu? Bo postawi na swoim i o bêdzie. On niestety nie poddaje siê tak ³atwo, i w¹tpiê aby to siê mog³o jakkolwiek zmieniÌ. Zawsze, ale to zawsze musi wtr¹ciÌ swoje trzy grosze, a jak nie, to wpada w j¹k¹œ cichaczow¹ depresjê- i traci mowê. Od tak, nic nie mówi, siedzi sobie na boczku i patrzy siê w jakieœ nie wiadomo co. Spor¹ czêœÌ czasu Paradise potrafi spêdziÌ samotnie siedz¹c w jakimœ miejscu, b¹dŸ robieniem czegokolwiek innego- byle siê jakoœ odizolowaÌ od ludzi. Jest wprost niepowstrzymanych buntowników, i rozkazów s³ucha siê tylko wtedy, kiedy mu do g³owy przyjdzie ¿e nadesz³a taka potrzeba. Nie s³ucha siê, i nienawidzi s³uchaÌ siê kogoœ, kto nie jest kimœ wiêcej ni¿ on. A on siebie osobiœcie uwa¿a za niepowtarzalnego, bo jak ka¿dy, ma w sobie jakiœ znak sczególny. Nie chodzi mi i¿ coœ w nim dziwnego œwita, no, ale ten jego nader wredny charakterek obejmuje ful serwis. Nie ma co, z nim siê nawet nie warto k³óciÌ. I tak rezultat nie bêdzie niczym przyjemnym, a zwyciêstwo mo¿e i bêdzie- tyle ¿e ciê¿ko trzeba by³oby zawalczyÌ, bo tego nie okie³znanego ducha ciê¿ko prze³amaÌ, z tego co widaÌ.

Historia: £atwo jest powiedzieÌ nie umiem, lecz ból stracenia wszystkiego do czego zmierza³eœ przez ca³e ¿ycie, jest czymœ gorszym. Tak jak ka¿dy. Dawno, dawno temu... Nie, wcale nie by³y to dawne dzieje, kiedy to ksiê¿a urz¹dza³y uczty, a w wysokich wierzach strze¿onych przez smoki ¿y³y osierocone ksiê¿niczki. By³o to oko³o 4 lata temu, tak, wtedy by³a jesieù. Wilgotne powietrze przyczynia³o siê do powstawania jak¿e tajemniczej aury, a jesieni¹ to szczególnie oczywsite. Tamtego dnia, w³aœciwie gdzieœ poœród ska³, nie daleko górskich szczytów, na œwiat przysz³a gromadka szczeni¹t. Miot by³ rzeczywiœcie liczny, tak, prawda, a ka¿de z przeœlicznych szczeni¹t zacze³o dobieraÌ siê do obiektów które by³y w zasiêgu ich ³ap. Czmu¿ to? By³y ciekawe œwiata, i ka¿dy osobny obiekt musia³y podgryŸÌ i os¹dziÌ- zjeœÌ czy nie zjeœÌ, oto jest pytanie. Niektóre szczeniêta, jak to nieœwiadome niczego m³odziki, delikatnie podryza³y ³apê swojej rodzonej matki. W tym miocie znajdowa³ siê Paradise, a jak pocz¹tek tej opowieœci wskazuje- rodzeùstwa mia³ co nie miara, ju¿ nie warto wymieniaÌ co i jak. Zacznijmy i¿ ów szczeniak urodzi³ siê bardzo podobny do reszty, lecz on jako jedyny nie by³ bezgranicznym optymist¹. Po podroœniêciu szczeni¹t, po rozwiniêciu siê delikatnie ich charakterów, matka zacze³a zastanawiaÌ siê co z nimi zrobi w bliskiej przysz³oœci. A ¿e ów czasy wcale nie by³y ³atwe dla samic które zak³ada³y rodziny, to musia³a znaleŸÌ rozwi¹zanie które nie zaszkodzi ani jej, ani jej szkrabom. Wilczki nie doros³y, ale by³y na tyle wyroœniête, aby samodzielnie siê poruszaÌ, mówiÌ oraz wêszeÌ. Tak. Porywa³y za sob¹ ka¿dy obiekt, wszystko co widzia³y. Ze szczeni¹t wyros³y silne, m³ode basiory oraz urocze i czaruj¹ce samiczki. SierœÌ szczeni¹t przybra³a ciemniejszy odcieù. Wtedy by³ to czas, w którym na kraine pocze³y nakierowywaÌ siê grupy wilków z przeciwnego stada- krainie po³o¿onej na pó³nocy. Nikt nie wiedzia³ co pocz¹Ì ze szczeniêtami. Ju¿ nie taka m³oda matka zacze³a siê powa¿nie martwiÌ. Przeciwna wataha mia³a zjawiÌ siê lada dzieù, a ona musia³a ochroniÌ m³ode wilki. Paradise chcia³ walczyÌ, ale jak to ka¿da rozs¹dna i zdrowa na umyœle matka, nie pozwoli³a mu. Ca³a gromada pocze³a oddalaÌ siê w g³¹b lasu. Przecieraj¹c siê przez chaszcze mêczyli siê, a ich rodzicielka nie mia³a ju¿ tyle si³y co wczeœniej. Gdy oddalili siê od szczytów na tyle, tak gdzieœ poœród wysokich wzgórz, matka powiedzia³a im aby uciekali. Gdziekolwiek, jakkolwiek, i do byle watah, tylko po to aby oddaliÌ siê od przeœladowców. Nie chcieli siê rozdzielaÌ, co to to nie, ale nie mieli wyboru. Paradise zmierza³ w kierunku zachodu. PPo wyczerpuj¹cych latach, i po wielu dniach spêdzonych na uczenie samego siebie, sta³ siê kimœ innym. Sta³ siê Szar¹ Paskud¹. I oto koniec.

Znaki szczególne: Nietypowego koloru sierœÌ, oraz czekoladowo rudy ogon.

Podpis:

Ostatnio edytowany przez Paradise (2012-08-21 12:07:49)